Op negen uur rijden van Tbilisi, ligt Mestia. Mestia is de hoofdstad van Svaneti, een provincie in de Kaukasus. Nog twee uur verder over onverharde wegen ligt op 2200 meter hoogte, aan de voet van de hoogste berg van Georgië, het dorpje Ushguli.
Twee broers uit het gezin in Mestia dat ons onderdak bood reden ons met hun jeep naar Ushguli. Het was een hobbelige maar aangename rit door groene valleien bezaaid met fraaie, piepkleine dorpjes, en heel veel kerkjes die onze chauffeurs telkens snelle kruistekens ontlokten. De dorpen in Svaneti zijn opvallend omdat er veel verdedigingstorens staan. Het zijn vierkante stenen van ongeveer 6m bij 6m, vaak zo’n 15 tot 20 meter hoog. In de verte doet het geheel een beetje aan de Italiaanse stad San Giminiano denken. De torens, waarvan in sommige dorpen elk gezin er een leek te hebben, werden gebruikte om in te vluchten tijdens de vele vetes en oorlogen die hier vroeger woedden. Het is een van oudsher licht ontvlambaar gebied; bij het minste of geringste trokken de volken van het ene dal de berg over om de volken van het naastgelegen dal de pan in te hakken.
Op een gegeven moment reden we een heuvel op. We stapten uit en stonden voor een brede vallei, met aan beide kanten steile bergen. Aan onze voeten lagen vier kleine, min of meer aan elkaar gegroeide dorpjes met talloze stenen verdedigingstorens: Ushguli. De Enguri, een snelstromend riviertje, vervormde en verzachtte alle geluiden, zoals stemmen het getsjilp van vogels en het geloei van koeien. Achter het vierde dorp liep de vallei verder, om uiteindelijk oever te gaan in een bergmassief. Het groen maakte plaats voor een rotsachtige bergwand, getekend door witte gletsjers. Ver boven ons doemde ten slotte de top van de Shkara op, ruim 5 kilometer hoog. Het was een ongelofelijk mooie, magische plek.
We wandelden door de dorpen, waarbij we de paden deelden met vriendelijk groetende dorpelingen, koeien, paarden en varkens. Het was een gezellige vrolijke bende. Nadat we het laatste dorp uitgelopen waren, net voorbij een brug over een riviertje, kwamen we bij een plek die uitnodigde om pootje te baden. Het water was ijskoud en we hielden het niet lang vol, maar onze voeten namen de verkwikking dankbaar in otnvangst. We bleven zitten aan het water, mijmerden, en genoten van het uitzicht.
En we zagen dat alles goed was.
Wat dat alles was wisten we ook niet precies, maar dát het goed was was volkomen duidelijk.
Dat besef, waarbij je ineens het gevoel hebt dat alles de goede kant op gaat, is ook een vorm van inspiratie. Grote en meeslepende inspiratie. Het sterkt je.
Uit: Je bent gek als je (niet) reist
©Ap Dijksterhuis 2017 Prometheus Amsterdam.
Ap Dijksterhuis legt in zijn boek uit hoe inspirerend reizen kan zijn en hoe gelukkig het kan maken.
Ook op reis naar Georgië? Bekijk onze rondreizen naar Georgië.
Comments